Project 12 x 2 - 1, Scene 3: Makan Makan (Makansutra)

Just as the street has always dictated fashions on music and other things, it's starting to happen that way in food.
- Jonathan Gold

To continue the Asian run of our Project 12x2-1, Coach Potato decided we try Makan Makan Asian Food Village at the Manila Ocean Park in Quirino Grandstand. Formerly named Makansutra, nagulat kami kung bakit Makan Makan na ang nasa signboard nila. On their plates though, Makansutra pa din ang nakasulat.

makansutra no more?

Pasakalye:
Singaporean street dishes ang trippings ng Makan Makan. At dahil sobrang diverse ng Singaporean culture, ganun din ang flavors ng mga ulam nila: may Chinese, Indian, Thai, Pinoy, Malay, at kahit Western. Yung ambiance nila ay kalye-themed (parang kumakain ka sa street-side eateries) na presented in an elegant way para mukang fine dining pa din. Yung kitchen stalls nila ay open for viewing (pwede sila panoorin habang nagluluto). Nagustuhan ko yung comfyness ng couch nila tsaka yung interior design na borderline artsy.

kath in one of the artsy fartsy walls

Madaling hanapin yung lugar dahil nakabalandra lang sila sa nilalabasan ng mga taong galing sa Ocean Park premise (2nd floor).

Kilala ni Katlina yung chef slash owner nila, napapanood niya sa mga food shows sa TV (see, being a couch potato helps). Kaya sa kanya galing yung suggestion na dito kami kumain for our February month-end grub hunt.

Ang kinain:

• Char Kway Teow (Singapore)
• Tom Yam (Thailand)
• Sambal Squid (Malaysia)
• Roti Prata (Indian)
• Rice (doh!)

char kway teow

Yung char kway teow ay stir-fried rice noodles sa English at kaning pansit na minadaling prituhin sa Tagalog. Sa hindi pa din makaintindi, ang itsura niya ay flat noodles (parang miki) na pinirito sa toyo na matamis ang timpla at may sahog na binateng itlog, hipon, chorizo at fish cake. Masarap ito pero nakaka-umay habang tumatagal. Naubos namin ito ni Katlina.

our tom yum yum yum!

Ang tom yam nila ay parang less-maasim na version ng sinigang naten pero napaka-rich ng lasa ng sabaw. Yum yum! Seafoods ang sahog: fish, shrimp, at squid. Meron din etong sari-saring pampalasang halaman at kabute na mukang oyster. Yung tom yam na kinain ko sa Sydney noon ay kulay orange pero basically kapareho rin neto ang lasa, mas toned down lang yung anghang. Naubos namin ito ni Katlina.

this is the bomb

Yung sambal squid ang pinaka-trip ko sa lahat. Ang sambal ay isang sauce na gawa sa pinaghalo-halong chilli, garlic, at iba pang spices. Kulay pula ang sabaw neto at matamis sa unang subo pero biglang sisipa yung anghang habang nginunguya na. Ang sambal squid ng Makan Makan ay sambal sauce na may pusit (doh!) na nakababad sa dahon ng saging at pinuputakte ng madaming sibuyas. Medyo ma-mantika lang ito pero patok sa aken. Ansarap isabay sa kanin. Hindi namin naubos ito ni Katlina dahil sabi ko magtira para may maiuwi ako. Hehe.

could have been better served hot

Roti Prata ang aming desert. Ang roti nila ay typical na Indian roti (thin pancake) na glazed with butter. Sine-serve ito with prata on the side (kaya nga roti prata eh). Ang prata ay isang yellow curry sauce na hindi maanghang. Kinakain eto sa pamamagitan ng pag-pilas sa roti, pag-sawsaw ng roti sa prata, pag-subo ng sinawsaw na roti sa bunganga ng kakain, at sasabayan eto ng pag-nguya. Gets?

Rice. Pag hindi mo ito alam, hindi ka Pinoy.

Mga chechebureche:
Okay yung lugar. Kapag hapon, nasa side nila yung init ng araw na palubog sa Manila Bay kaya curtains down. But we recommend to go there before the sun sets. Kasi kapag palubog na yung araw, tinataas na nila yung blinds para makita yung napaka-gandang sunset at Manila Bay horizon. Whatta view! Ang dami ngang photographers (both posers and pros) na nag-aabang ng sunset nung kumain kami eh.

the view outside

Maangas yung dating nung lugar, nasa gitna ng classy at ragged. So pwede siyang pang dinner date type pero pwede ding pang trip-ko-kumain-ng-madami-tara-dito-pre. Madami nga kaming kasabay na foreigners na nakatambay lang eh, enjoying their tea and wine (and the lounge music perhaps).

Gusto ko yung pag serbisyo sa amin. Attentive sa mga pangangailangan namin yung mga waiter.

Yung menu nila ay medyo nakakalito kasi walang descriptions. Pero nahalata ko na yung mga masasarap na pagkain (malamang yung kanilang best sellers?) ang mga may pictures, so that helps those who are not in the know (in short, tanga). Okay din na nahahati sa iba't ibang sections yung menu depende sa kung saan galing yung ulam: Singaporean/Malay, Thai, Chinese, Pinoy, at Western. Pinili nga talaga namin ni Katlina na tumikim ng ulam sa iba't ibang influences (except Chinese and Pinoy for obvious reasons... doh, sana nag North Park na lang kami or Gilligan's).

the Singaporean section

Nahahati yung kitchen nila sa iba't ibang stalls depende sa genre nung pagkain. At gaya ng nasabi ko na, pwede panoorin ang mga chef habang nagluluto dahil transparent glass lang ang dibisyon.

watch them cook

Trivia: Ang salitang "makan" ay Indones ng "kumain" habang ang salitang "mangan" ay "kumain" din ang meaning sa Kapampangan. Proof that our language is a descent of the same Bahasa tongue. And that prehistoric land bridges existed! Haha.

Kaching:
Sobrang mahal. At hindi ko makita ang justice kahit masarap ang pagkain nila.

P300 to P350 per dish.

Pang kapag may okasyon lang pwede pumunta dito para sa aming mga tipikal na manggagawang obrero.

the bar

Ang hatol:
Masarap ang kain namin ni Coach Potato at sobrang nabusog kami. It's quite an experience to dine there. But it should be expected for the tag price that it comes with.

10 out of 14!

*****

Project 12x2-1

...is a year in the palates of me and my Couch Potato.

January (Month End): Nihonbashi Tei (Click Here)
February (Filler): Good Taste, 50's Diner, Oh My Gulay! (Click Here)
February (Mid Month): Sakae Sushi (Click Here)
February (Filler): Ba Noi's (Click Here)
February (Month End): Makan Makan (Makansutra) (Click Here)

till the next grub hunt!

Project 12 x 2 - 1: Saigon Intermission

When helicopters were snatching people from the grounds of the American embassy compound during the panic of the final Vietcong push into Saigon, I was sitting in front of the television set shouting, 'Get the chefs! Get the chefs!'
- Calvin Trillin

A salute to Uncle Ho!

Pasakalye:

We've been frequenting Ba Noi's since last year at hindi kami nag-sasawa sa paulit-ulit naming kinakain dito dahil masarap!

don't english me, i'm panic

Last week, dahil may coupon kami na libreng isang dish at malapit na itong mag expire, sumugod ulit kami sa Ba Noi's for the Nth time. It did not disappoint as usual. Kelangan namin habulin yung kundisyones nung libreng ulam na dapat minimum P500 food purchase so madami dami ang in-order namin this time. Worthy as a filler for our Project 12x2-1!

ang libreng piniritong hito

Vietnamese food ang handa ng Ba Noi's. Maraming nagmamarunong around the web ang nagsasabing authentic Vietnamese ang inihahain ng Ba Noi's, so it must be true. In any case, wala akong pake. Basta masarap ang pagkain nila, solb ako.

They are located in the middle of Perea Street in Makati. Kung nasa Paseo de Roxas/Enterprise heading to Greenbelt, basahin lang yung mga street signs sa kaliwang side makalampas ng Dela Rosa. Isa dun ay Perea. Kung nasa Dela Rosa naman coming from PLDT/Greenbelt 4, basahin muli sa kaliwang side ang mga street signs. Isa dun ay Perea na may Mom and Tina's sa kanto. Kung hindi naman marunong mag-basa, mag-aral muna.

the flavors of Ho Chi Minh

Marami na kaming kaibigan na ni-refer kumain dito. So far, lahat ng nauto namin ay may good feedback about the experience. Fabulous!

Ang Nilantakan:

• Shrimp and Pomelo Salad
• Fried Spring Rolls
• Beef Noodle Soup
• Deep Fried Catfish with Salad Greens
• Sauteed Bokchoy

Iba pang na-chicha na namin dati dito:

• Fresh Spring Rolls
• Seafood Noodle Soup

ang tamang pagkain ng kropek

Ang shrimp and pomelo salad, bow. Hindi ako mahilig sa prutas pero pumatok sa akin ito. Isang plato ng ginayat na pomelo na may toppings na hipon at pork bits ata yun. Sinasabay siya sa kropek at lettuce at may sauce on the side. Yung sauce ay kakaiba, parang sukang matamis na may timplang sili bits. Ayon sa instructions sa lamesa, ang paraan ng pagkain sa kanya ay ipapatong ang lettuce, hipon, at pomelo sa ibabaw ng kropek. Tapos tuluan ng konting sauce bago kainin. Gawin ito gamit ang kamay para mas maganang kumain. Huwag maghugas ng kamay bago kumain para mas malasa.

Fried Spring Rolls naman yung lutong version ng Fresh Spring Rolls. Pareho lang ang laman nila. Strands ng parang sotanghon tapos gulay at hipon. Hindi ko na alam kung may kung anong magik ingredients pang iba. Manamis-namis na peanut sauce ang sawsawan nito, na patok saken ang lasa kahit merong mani. Mas trip namin ni Katlina yung fresh.

beef noodle soup na may panaka-nakang bean paste

Noodle soup or "pho" is one of the signature dishes of the country and a must try in any Vietnamese resto. Ang hirap magkumpara ng lasa ng soup ng Ba Noi's with any other local restos' of the same genre kung hindi ko sila kinakain side by side. Pero let me start by saying na naaapakalasa ng sabaw ng Ba Noi's. May panimpla silang brown na sauce (bean paste) at chilli sauce. Usually, mga tatlong lagay nung bean paste at isang lagay ng chilli sauce ang ginagawa ko. Sine-serve ito ng may kasamang ginayat na sili, mongo sprouts, dahon ng basil, at gayat ng dayap. Ikaw na bahala sa buhay mo kung paano paghahaluin ang mga ito. A piece of advice: kung hindi naman katabaan o katakawan kumain, sabihin sa waiter na "for sharing" yung soup para hatiin nila sa dalawa. Tipid ito at tiyak na sakto lang ang kain.

Piniritong hito na may halaman. So so lang ito para sa aken. Tipikal lang ang lasa. I mean, ano pa bang dapat i-expect na kakaiba sa piniritong isda?? Kung lasang piniritong baboy ito, dun tayo mamangha.

sabaw neto ang malupet

Yung sauteed bokchoy ay bokchoy (baby ng petchay) na nilunod sa matamis tamis na timpla ng toyo. Gusto ko yung sabaw! Ansarap ng timpla. Malutong yung bokchoy. Angkop na partner nung piniritong isda. Panalo ito sa mga nagkukunwaring nagdidyeta. Mamatay kayo sa inggit sa mga kumakain ng pinirito!

Mga kung ano pang satsat:

Maganda at relaks sana yung disenyo ng lugar. Ang kaso mo kapag may mga kustomer na maingay, tapos ang kapayapaan ng pagkain mo. May parang mali kasi sa acoustics nung lugar na kapag nagsalita ng medyo mas pabibo ng konti than the conversational tone, nag re-reverberate na sa paligid yung tunog. In any case, pag patay na oras naman walang masyadong kumakain dito so ingay-free. Kapag dinner at lunch (lalo na kung pay-day), wag nang asahan pang may kapayapaan. Makinig ka na lang ng tsismis or konyohan sa katabing maingay na lamesa.

noisy!

Tanga-friendly yung menu dahil madaming ritrato. May instructional din sa lamesa on how some of the more popular orders should be eaten. Hindi na kelangan mangopya sa ginagawa ng ibang try-hard sa kabilang lamesa.

Very accomodating ang mga serbidor at palaging nakangiti. Good vibes.

Kaching:

Mahal siya at P270 to P310 price tag per dish. Pero para sa amin ni Katlina sulit naman ang binayad. Sharing for two ang nakararami sa mga ulam nila kaya most of the time may "Miss, pakibalot po" pa kami pauwi.

Ang hatol:

Enjoy kami ni Coach Potato kumain dito. Kaya bumabalik balik kami from time to time pag may perang pwedeng sunugin. Huwag palampasing hindi mag pho kung andito na lang din naman. Must try.

kumander couch potato: kelan kaya kami babalik ulet??

Isa siya sa mga lugar na nakatago pero dadayuhin para sa masarap na pagkain.


11 out of 14!

*****

Project 12x2-1

...is a year in the palates of me and my Couch Potato.

January (Month End): Nihonbashi Tei (Click Here)
February (Filler): Good Taste, 50's Diner, Oh My Gulay! (Click Here)
February (Mid Month): Sakae Sushi (Click Here)
February (Filler): Ba Noi's (Click Here)

Project 12 x 2 - 1, Scene 2: Sakae Sushi

I want my food dead - not sick, not wounded - dead.
- Woody Allen

Two Japanese resto in a row for our Project 12x2-1! And I still refuse to eat raw.

Boy Pendong and Coach Potato at Sakae Sushi

Pasakalye:

Nabighani kami ni Kumander Couch Potato sa conveyor ng Sakae Sushi ilang buwan na ang nakalipas pero never kaming nagka-chance na kumain dito simula nun. Last weekend, hindi na namin pinalampas ang pagkakataon nang muli kaming mapadaan. Banzaaaaai!!!

Sa isa sa dinami-daming sulok ng Mall of Asia makikita ang Sakae Sushi. Palatandaan ko yung aisle (sa tapat ng Topman) along Kultura. Palabas yun sa area na bilihan ng mga celphone at computers. Sa labas pa lang ng transparent glass wall nila, makikita na yung sikat na sushi conveyor belt na madaming colorful plates of different sushi variants.

the conveyor of raw grub

BLUE plate yung medyo mura.
YELLOW plate yung mahal.
GREEN plate yung mas mahal.
RED plate yung overpriced.

Yan yung color coding ng mga plates ng sushi na nasa conveyor. Kapag nag sushi buffet, pwede kumuha doon ng up-to-sawa or hanggang sa lumalabas na sa ilong mo yung kanin dahil wala nang mapaglagyan sa loob ng tiyan. Pero kung hindi naka buffet, pwede pa din kumuha ng pagkain sa conveyor. Babayaran nga lang ito depende sa color coding per plate.

see the sushi plates? it's all her

Ang chinicha:

• Gyu Niku Ramen
• Sushi Buffet
• Chawanmushi
• Hot Tea

Yung Gyu Niku Ramen ay isang dambuhalang bowl ng sopas na may lomi noodles at ang sahog ay beef strips. Pinilit ko itong ubusin pero hindi talaga kaya. Kaya pinapak ko na lang yung beef. Gasarap ng sabaw! Apir!

i love the ramen

Sushi Buffet. Asa pang kumain ako neto. Nek nek! Si Katlina ang yumari ng mga sushi. Mga naka pitong plato yata siya galing sa parada sa conveyor. Yung "tuna mayo inari" ang pinaka patok sa kanya. Kumain din siya ng iba't ibang uri ng "maki" na hindi ko na tinangkang alalahanin ang mga tawag. Tinikman niya din later on yung mga nasa red plates: deep fried salmon tsaka fish tempura. Ito yung perfect way para mabawi yung presyo ng buffet... target the RED plates!

she loves the sushi

Pumuslit pala ako ng tikim sa tuna mayo inari at deep fried salmon habang walang nakatingin na staff. Na-trippan ko naman pareho. Luto kasi.

Ang chawanmushi ay steamed egg na may mushroom and shrimp in a small ceramic cup. Sabay pa naming inawit ang salitang CHAWAAAAANMUSHIIIIII nung nakita naming meron nito sa menu. It's one of our favorite orders in Teriyaki Boy and it wasn't surprising that the Sakae Sushi version of this appetizer is waaay more delicioso. Mas mura pa!

let's say it together... 1... 2... 3... CHAWAAAAANMUSHIIIIII!!!

Yung sushi buffet pala may kasamang HOT or COLD bottomless tea and miso soup (na kasing lasa lang ng usual). Yung tea ay lasang punong kahoy (and we find it good, really).

Mga chechebureche:

Relax yung ambiance nila. At talagang nakaka-aliw panoorin yung conveyor belt ng makukulay na sushi. Para sa mga hindi mahilig sa hilaw (na katulad ko), looks promising yung menu nila for the more contemporary food. Their choices are quite extensive and the menu has lotsa pictures... tanga-friendly!

Cute yung meal set para sa mga kiddies. May isa na nakalagay sa isang bowl na hugis airlines. Pang engganyo kumain sa mga batang ang kilalang ulam lang ay hotdog at ice cream (oo, ulam yan para sa kanila... maniwala ka).

Attentive yung mga waitress. Madaling tawagin.

Kaching:

Mahal sobra. Nasa P270 to P300 yung price range nila sa mga ulam. P400 naman ang sushi buffet na hindi ko alam kung sulit dahil hindi naman ako kumakain ng hilaw.

the sushi bar

Ang hatol:

Masarap yung kain ko (dahil hindi ako kumain ng hilaw) at mukang enjoy naman si Coach Potato sa kanyang sushi massacre. Gumagapang ako sa kabusugan pagkatapos at kelangan pa namin mag pacing sa pagkain kaya kain-kwentuhan-kain kami para lang ubusin lahat. Nakatulong sa pagpapababa ng kinain yung tsaa.

Mahal lang talaga para saken.

9 out of 14!

yes, i used them after :D

*****

Project 12x2-1

...is a year in the palates of me and my Couch Potato.

January (Month End): Nihonbashi Tei (Click Here)
February (Filler): Good Taste, 50's Diner, Oh My Gulay! (Click Here)
February (Mid Month): Sakae Sushi (Click Here)

Project 12 x 2 - 1: The Baguio Gauntlet

Part of the secret of success in life is to eat what you like and let the food fight it out inside.
- Mark Twain

Unang Tagpo: Good Taste Café and Restaurant

Baguio.
Pagkain.

Ang una kong naiisip, Good Taste!

Pasakalye:

Una kong nakilala ang tatlong palapag na kainan na ito sa panulukan ng Magsaysay Avenue (isang tagong sulok malapit sa palengke) noong kasagsagan ng akyat namin sa Mt. Pulag. Bale wala ang nalusaw naming taba sa pag-akyat dahil bawing bawi sa pagkain dito.

Galit sila sa pagkain.

Almost all dishes are for 2-3 generous servings (isa lang siguro for 250 pounders) and at very affordable prices. Kaya sinusugod talaga siya sa Baguio, mapa-locals or informed turistas! Can’t go wrong. If you see a grub place that is brim-full of patrons, pihado masarap ang pagkain dun. Ganyan sa Good Taste, parang hindi nauubusan ng tao kahit gabi na (24 hours sila).

Inggit si Peter

Ang Nilantakan:

• White Chicken (parang Hainanese na may garlic + ginger timpla)
• Lechon Kawali (not the dry one that you’re oh so familiar of)
• Ginisang Atay (mapapakain ang mga hindi kumakain ng atay!)
• Pansit Kanton (jumbo serve... pang dalawang contruction worker!)
• Beef with Broccoli (parang Chopsuey din ang luto kaso puro broccoli at baka)
• Fried Rice (na itago naten sa pangalang Flai Lai, para Chinese pakinggan)

Atay-yayay-yayay!

Other stuffs I tried before (at least those I remember):

• Buttered Chicken (one of my personal favorite)
• Chopsuey (so so lasa, pero madaming gulay... galit sa gulay!)
• Garlic Chicken (Fried Chicken na mas sosi ang tawag)

Lahat yan big servings! Ang una talagang mapapansin ng mga mangangain dito ay yung DAMI ng pagkain. Hindi pa yata ako kumain dito ng walang “Miss, paki-balot ng tira.” Kaya mas patok kumain ng maraming kasama para mas makarami ng masubukang ulam.

Iba pang chechebureche:

Ang unang di magugustuhan dito ng mga sosi ay yung lugar. Tingin ko mukang madumi yung paligid para sa kanila... sa amin pala. Sosi ako, syempre. Madami ding tao. Ambiance na nila yung limpak limpak na tao. Sa labas at loob ng resto panay sangkatauhan. Hindi uso ang family planning.

from the outside

Maganda ang serbisyo at nakakagulat ang kanilang bilis rumesponde. At least mabilis in ratio to the amount of food they serve and how much people they feed.

Hindi mahirap intindihin ang menu dahil c’mon, Pinoy food? Kung di mo alam yung nasa menu, either exotic local dish eto (e.g. pinikpikan) or hindi ka pinakain ng masustansya ng INA MO! Pero huwag mag-alala. Sanay ang mga waitress sa tanga. Masaya nilang ipapakilala ang bawat ulam (in straight Tagalog... pwede ding sa Ilocano, by request).

Kaching:

Ang MURA sobra.

P80 to P120 average presyo per ulam at uulitin ko... galit sila sa ulam. So kahit mag-isang ulam, gumagapang pa din sa kabusogan paglabas.

putik manok na may sandamakmak na sibuyas

Ang hatol:

Kung may appetite ka ng parang sa construction worker, patok ito.
Kung gusto mo ng bang-for-the-bucks, patok ito.
Kung mahilig ka sa masarap na pagkain, patok ito.
Kung gusto mo ng adventure sa Baguio (e.g. maligaw sa Siyudad), hanapin mo ito ng walang tanungan kahit kanino!

Kung nadudumihan kang kumain sa karinderya, dun ka sa McDo.

13 out of 14!

Ikalawang Tagpo: 50’s Diner

Pasakalye:

What’s nostalgic for my lolo is spunky for me. This American diner in General Luna Street packs the features a typical Baguio grub place has to offer: homey, mura ang pagkain, at syempre malamig kahit walang aircon! Ang espesyal dito ay patok ang ambiance. It’s a throwback of its namesake. May jukebox, neon lights, black and white posters ng mga matagal nang yumaong artista, may convertible sa garahe na gusto kong carnappin, waitresses na part-time sailor, at parang hindi pa nagaganap ang World War 2 kapag nasa loob ka!

50's Diner interiors

It could be a bad repro for interior design Nazis pero para saken panalo yung pagka classic US diner feel niya.

Ang nilamon:

• She (mixes ng kung ano-ano na supposedly pambabae pero panlalake sa dami)
• 50’s Club Sandwich (cake ang tawag ni Tim sa laki neto... at malaki na si Tim sa lagay na yun)
• 50’s Burger (galaking borger na may giant fries)
• Grandma’s Fried Chicken (higanteng manok na pinrito ng isang lola... yata)
• Shakes (yes... yung iniinom)

giant burger with giant fries, "She" on the background (photo by Fritz)

Yung “She”... sampler platter siya na may hotdog, slab of beef, porkchop, fries, fish fillet, at steamed gulay. Yung 50’s Club ay three-decker na clubhouse. Sobrang kapal na Tasty ang gamit na tinapay, para nang cake. Yung 50’s Burger ay malaking burger. Nothing particularly different sa lasa. Just your typical burger, only BIG. Yung fried chicken ay tipikal na fried chicken.

There’s nothing really signature sa lasa ng mga pagkain nila. Masarap naman pero tipikal. Kaso hindi ko natikman yung mga rice meals eh so I can’t be general about it. Yung shrimp rice nga nila mukang masarap eh.

sandwich na parang cake (photo by Fritz)

Iba pang chechebureche:

Sakto lang yung pag-serbisyo nila. Sabi ni Peter (na taga Baguio) dati daw naka roller skates yung mga waitress. Buti hindi ko na inabot. Ayoko maligo sa honeymustard sauce kung may maaksidenteng madulas. Have to specially mention their tartar sauce, though. Masarap.

Yun lang.

ang makalumang menu

Kaching:

Murang version ito ng Friday’s. For a similarly-looking menu, 50’s Diner only averages at P100 to P130. Sobrang mura na neto para sa relax at astig na ambiance nila. Parang next time gusto ko magtagal at tumambay dito at sumubok ng iba pang chicha.

boso! ahahay!

Ang hatol:

Unti-unti na siyang nagiging tourist spot more than just a bistro. Kaya dapat isa ito sa mga mandatory puntahan sa Baguio ng mga kapwa kong lakwatsero.

Babala: Magpa-gutom ng matindi bago bumisita.

12 out of 14!


Ikatlong Tagpo: Oh My Gulay! / Victor Oteyza Community Art Space (VOCAS)

OMG!

Pasakalye:

Chill na tambayan. Masarap na kainan. Sandamakmak na obra ng sining. Nakita ko ang paraisong ito sa isang tagong lugar sa Session Road. Actually, yung tropa ko ang nakakita matapos niyang ipagtanong kung kani-kanino "yung parang Disneyland sa taas ng building".

As a starter, Oh My Gulay! is a vegetarian resto at the penthouse of La Azotea Building. Limang floors (at walang elevator) ang lalakarin bago makarating dito. The place is a huge art gallery slash theme park slash eatery slash cafe... with different paintings, sculpts, and other visually artistic thingamajigs splashed all around (I read somewhere they even held mini concerts and theater prods here).

hiningal ako sa pag-akyat

VOCAS co-exists with OMG! (ran by the same guy) as a place for local artists to exhibit their works, so the entire place is a surreal Wonderland experience (in a not-so-doobie way). Reminds me of UP-Fine Arts na may piyesa ng sining kung san san.

Food. Art. Chill. Whatta combo!

Ang nilantakan:

• Dayap Iced Tea (tsaa na may kalamansi), P60
• Kape (brewed coffee... mountain beans), P50
• Super Sosy (dahil sosi ako!), P70

 "Super Sosy" and Me

Sayang at hindi ako masyadong nakapag explore ng chicha nila. Mag tatanghalian na kasi nun nakita namin ito (at 50’s Diner kami manananghalian). Walang espesyal sa kape. Gusto ko lang yung itsura nung lalagyan ng pulang asukal. Napaka ethnic. Yung “Dayap Tea” mukang kalamansi juice na may tsaa.

Yung “Super Sosy” ay peach crepe. Masarap siya impeyrnes, pero baka dahil may bias ako sa mga crepes. Patok yung peach para saken (hindi ako kumakain ng peach pero nasarapan ako) kaso makapal yung breading.

Sigurado babalikan ko ito para maka-lantak pa ng mas madaming chicha.

Iba pang chechebureche:

Medyo mahirap hanapin yung lugar lalo na kung mahiyain ka mag tanong sa ibang tao. Ang ginawa kong palatandaan ay sa sahig ng katapat na pedestrian walk (Session Road) ay may bilog na mosaic ng makikintab na bato. Tumayo ka sa gitna nung bilog tapos kapag humarap ka sa kanan (pag galing ng Burnham) or humarap ka sa kaliwa (pag galing ng SM), tutuklawin ka na ng pintong papasok ng building.

vegetarian seminar + plim

Marapat na libutin ng maige yung palapag para ma-appreciate yung artistry ng lugar. Madami kasing pasikot sikot at kada sulok na kabagsakan mo shows a whole new perspective of the place. Sobrang random ng mga designs at puno ng visual treat! Ang theme ng interior design ay mostly ethnic (doh!).

Sa balkonahe nila may bird’s-eye-view ng isang section ng city (not really an enticing sight pero mamwede mwede na... tingin ko mas maganda ito makita kapag gabi). May entablado sila na nung pumunta kami ay may gumagamit na banyagang nagse-seminar about going vegetarian (siyempre hindi kami nakinig... ang tunay na lalake, ang kinakain ay laman!).

SM on a hill

Kaching:

Medyo above average ang presyo ng pagkain kung iisipin na ito lang ang binibili sa OMG! by itself. Pero kung iisipin na ang binabayaran ay yung pagkain AT yung pag-enjoy sa ganda ng paligid, sobrang sulit na. Eto yung tinatawag kong “Free Coffee” principle - kung gusto ko ng lugar na chillax o mapagkokonyohan, nagbabayad ako ng entrance na P160 sa Starbucks or P130 sa Bo’s Coffee, may libre pang kape!

Price range is at P70 to P110. Mura yung mga gulay dishes kumpara sa salads dito sa Manila. Pero kung iisipin kung gaano kamura ang gulay sa Baguio, medyo mahal na ang benta ng gulay dishes nila. Kaso gaya ng sinabi ko, yung ka-astigan ng lugar ang hindi natatawaran ng kabayaran.

Ang hatol:

Ultimate tambayan-material. Sobrang relaks at nakaka-aliw. Bonus na lang na may masustansyang pagkaing nakahain. Kelangan ko bumalik dito para subukan ang iba pa nilang handa.

ang makulet na menu

Magdala ng camera para sa Facebook moments (huwag kuhaan ang sarili, baka mapagkakamalang jejemon... madaming waitress na pwedeng pakiusapang kumuha ng ritrato mo).

Nakakapagod akyatin (sa mga overweight) at nakakalito hanapin (sa tatanga tangang bagong salta).

12 out of 14!

*****

Project 12x2-1

...is a year in the palates of me and my Couch Potato.

January (Month End): Nihonbashi Tei (Click Here)
February (Filler): Good Taste, 50's Diner, Oh My Gulay! (Click Here)

Project 12 x 2 - 1

Gagawin na naming fortnightly ang maghanap ng bagong foodtrip. Parang gatagal kasi ng monthly. Pagaya netong Nihonbashi Tei. Mga first week ng January pa namin plano gawing February target yan. Pero dahil araw-araw naming nadadaanan, nakaka-atat!

So starting today I ammend the constitution... twice a month na ang grub hunt! Woohoow!

Kaya habang lahat ng artistic sa Earth ay abala sa kanya kanyang "Project 365" (366 kapag leap year), Kumander Couch Potato and Me (The Wander Boy) will have our own "Project 12 x 2 - 1" !!! *palakpakan*

Katapusan ng Enero (bagong sweldo ang mga obrero).

Ang target... Nihonbashi Tei. Isang Japanese resto sa kanto ng Amorsolo at Pasay Road sa Makati.

chuva-chuchu! chuva-chuchu!

Pasakalye:

Kumain na si Katlina dito dati. Sa teppanyaki room pa (wow sosi), libre ng panginoon namin sa trabaho. Ako yung bagong salta. I was like reading around the web like y'now, to like check what to eat there, like before actually going there no, like y'now right??

Ang Nilantakan:

ngiting gutom

• Uni Sashimi
• Ankake Ramen
• Yaki Gyoza
• Cox

"Uni" is sea urchin. I hate sashimi, maki, ebi at lahat ng kung ano anong kukuyaki, buroboki, at kumadatsi ng kahit anong Japanese resto sa buong mundo. Raw is just not me. Pero tinikman ko tong isang ito (nagkasubuan na eh) and the fact na hindi lumabas yung kinain ko sa ilong ko at hindi ako naduwal, naluha, o nagkombulsyon, says a lot man. Peksman. Tingin ko, sa mga hardcore ng Japanese grub, patok sa kanila ito. Sariwa siya, walang sabit at sobrang lambot. It glides through your palate ika nga. Still, di namin naubos ito. Itsurang tae kasi haha.

ngusong gutom

Ankake Ramen ay isang dambuhalang mangkok ng noodle soup topped with veggies, kabute, itlog, at iba pang anik anik. Basically, aside from having this distinctive thick soup (tingin ko ito yung Ankake trademark), it's none too different to any other ramen soup on other prominent Japanese restos. Sabi ni Katlina, muka daw Chinese dish and I think so too. Yan ang bunga ng kamangmangan. She says mediocre. I say patok!

Yaki gyoza. Eto ang panalo kung ang pag-uusapan ay price to lasa ratio. I regret not ordering a rice dish when this is perfect with rice for sure. Muka siyang tipikal na gyoza dimsum pero nagkatalo-talo sa laman. Sakto lang ang luto at malasa yung nasa loob neto. Yum yum... nasa dighay ko pa!

Cox. Psh... wala lang yan. Yan ang tawag namin sa Coke kung ayaw namin itong i-advertise masyado. Ang cox. Bow.

Nag house tea din kami. Libre eh.

Iba pang chechebureche:

Hindi highclass Japanese settings ang ambiance (which is thumbs up for me, not a fan of uber fine dining really) but it has a lot of far-eastern touches. Japanese yung chief serbidor nila at NHK ang palabas sa TV. Astig. May area din sila for traditional Japanese dining (yung magpapaka-kuba ka sa lamesa at magpapaka-ngalay sa pag tiklop ng binti sa sahig). Sigaw sila ng sigaw ng "konishiwaaaaa" pero mas tunog Koreano kesa Nihonggo. Wala akong pakelam, either way hindi ko din naman maiintindihan. Kahit mag Martian pa sila or Wookie talk, ang mahalaga masiyahin sila at okay kausap. Attentive at magaling ang serbisyo.

Ang hirap intindihin ng menu nila. Mas madami yung words na maganda gawing tattoo kesa sa English. Pero pwede naman mag tanong sa mga waitress. Pasensyosa sila sa mga tatanga-tanga. Siguro sanay na.

Anong magandang ipa-tattoo??

Kaching!:
Mura dito kung itatrato siyang fine dining. An average dish would cost just around P180 to P220. Walang fine dining na may ganyang kababang price range. Pero sa totoong buhay, sa buhay ng sanay kumain sa jollijeep, mahal na yan. Ang point ko lang ay kapag may sobrang perang pwedeng sunugin, sulit na dito.

the survivors

Ang hatol:

Mahirap pang magsalita. Tatlo pa lang ang nakakain namin sa dinami dami ng posibleng pwedeng makain. Gusto namin bumalik at malamang dun naman sa kanilang teppanyaki room para maiba (acrobatic daw ang mga chef dun... pang Kaos). For now, the food is all just so so for us but the experience is well worth it.

10 out of 14.

Project 12 x 2 - 1, Scene 3: Makan Makan (Makansutra)

Just as the street has always dictated fashions on music and other things, it's starting to happen that way in food.
- Jonathan Gold

To continue the Asian run of our Project 12x2-1, Coach Potato decided we try Makan Makan Asian Food Village at the Manila Ocean Park in Quirino Grandstand. Formerly named Makansutra, nagulat kami kung bakit Makan Makan na ang nasa signboard nila. On their plates though, Makansutra pa din ang nakasulat.

makansutra no more?

Pasakalye:
Singaporean street dishes ang trippings ng Makan Makan. At dahil sobrang diverse ng Singaporean culture, ganun din ang flavors ng mga ulam nila: may Chinese, Indian, Thai, Pinoy, Malay, at kahit Western. Yung ambiance nila ay kalye-themed (parang kumakain ka sa street-side eateries) na presented in an elegant way para mukang fine dining pa din. Yung kitchen stalls nila ay open for viewing (pwede sila panoorin habang nagluluto). Nagustuhan ko yung comfyness ng couch nila tsaka yung interior design na borderline artsy.

kath in one of the artsy fartsy walls

Madaling hanapin yung lugar dahil nakabalandra lang sila sa nilalabasan ng mga taong galing sa Ocean Park premise (2nd floor).

Kilala ni Katlina yung chef slash owner nila, napapanood niya sa mga food shows sa TV (see, being a couch potato helps). Kaya sa kanya galing yung suggestion na dito kami kumain for our February month-end grub hunt.

Ang kinain:

• Char Kway Teow (Singapore)
• Tom Yam (Thailand)
• Sambal Squid (Malaysia)
• Roti Prata (Indian)
• Rice (doh!)

char kway teow

Yung char kway teow ay stir-fried rice noodles sa English at kaning pansit na minadaling prituhin sa Tagalog. Sa hindi pa din makaintindi, ang itsura niya ay flat noodles (parang miki) na pinirito sa toyo na matamis ang timpla at may sahog na binateng itlog, hipon, chorizo at fish cake. Masarap ito pero nakaka-umay habang tumatagal. Naubos namin ito ni Katlina.

our tom yum yum yum!

Ang tom yam nila ay parang less-maasim na version ng sinigang naten pero napaka-rich ng lasa ng sabaw. Yum yum! Seafoods ang sahog: fish, shrimp, at squid. Meron din etong sari-saring pampalasang halaman at kabute na mukang oyster. Yung tom yam na kinain ko sa Sydney noon ay kulay orange pero basically kapareho rin neto ang lasa, mas toned down lang yung anghang. Naubos namin ito ni Katlina.

this is the bomb

Yung sambal squid ang pinaka-trip ko sa lahat. Ang sambal ay isang sauce na gawa sa pinaghalo-halong chilli, garlic, at iba pang spices. Kulay pula ang sabaw neto at matamis sa unang subo pero biglang sisipa yung anghang habang nginunguya na. Ang sambal squid ng Makan Makan ay sambal sauce na may pusit (doh!) na nakababad sa dahon ng saging at pinuputakte ng madaming sibuyas. Medyo ma-mantika lang ito pero patok sa aken. Ansarap isabay sa kanin. Hindi namin naubos ito ni Katlina dahil sabi ko magtira para may maiuwi ako. Hehe.

could have been better served hot

Roti Prata ang aming desert. Ang roti nila ay typical na Indian roti (thin pancake) na glazed with butter. Sine-serve ito with prata on the side (kaya nga roti prata eh). Ang prata ay isang yellow curry sauce na hindi maanghang. Kinakain eto sa pamamagitan ng pag-pilas sa roti, pag-sawsaw ng roti sa prata, pag-subo ng sinawsaw na roti sa bunganga ng kakain, at sasabayan eto ng pag-nguya. Gets?

Rice. Pag hindi mo ito alam, hindi ka Pinoy.

Mga chechebureche:
Okay yung lugar. Kapag hapon, nasa side nila yung init ng araw na palubog sa Manila Bay kaya curtains down. But we recommend to go there before the sun sets. Kasi kapag palubog na yung araw, tinataas na nila yung blinds para makita yung napaka-gandang sunset at Manila Bay horizon. Whatta view! Ang dami ngang photographers (both posers and pros) na nag-aabang ng sunset nung kumain kami eh.

the view outside

Maangas yung dating nung lugar, nasa gitna ng classy at ragged. So pwede siyang pang dinner date type pero pwede ding pang trip-ko-kumain-ng-madami-tara-dito-pre. Madami nga kaming kasabay na foreigners na nakatambay lang eh, enjoying their tea and wine (and the lounge music perhaps).

Gusto ko yung pag serbisyo sa amin. Attentive sa mga pangangailangan namin yung mga waiter.

Yung menu nila ay medyo nakakalito kasi walang descriptions. Pero nahalata ko na yung mga masasarap na pagkain (malamang yung kanilang best sellers?) ang mga may pictures, so that helps those who are not in the know (in short, tanga). Okay din na nahahati sa iba't ibang sections yung menu depende sa kung saan galing yung ulam: Singaporean/Malay, Thai, Chinese, Pinoy, at Western. Pinili nga talaga namin ni Katlina na tumikim ng ulam sa iba't ibang influences (except Chinese and Pinoy for obvious reasons... doh, sana nag North Park na lang kami or Gilligan's).

the Singaporean section

Nahahati yung kitchen nila sa iba't ibang stalls depende sa genre nung pagkain. At gaya ng nasabi ko na, pwede panoorin ang mga chef habang nagluluto dahil transparent glass lang ang dibisyon.

watch them cook

Trivia: Ang salitang "makan" ay Indones ng "kumain" habang ang salitang "mangan" ay "kumain" din ang meaning sa Kapampangan. Proof that our language is a descent of the same Bahasa tongue. And that prehistoric land bridges existed! Haha.

Kaching:
Sobrang mahal. At hindi ko makita ang justice kahit masarap ang pagkain nila.

P300 to P350 per dish.

Pang kapag may okasyon lang pwede pumunta dito para sa aming mga tipikal na manggagawang obrero.

the bar

Ang hatol:
Masarap ang kain namin ni Coach Potato at sobrang nabusog kami. It's quite an experience to dine there. But it should be expected for the tag price that it comes with.

10 out of 14!

*****

Project 12x2-1

...is a year in the palates of me and my Couch Potato.

January (Month End): Nihonbashi Tei (Click Here)
February (Filler): Good Taste, 50's Diner, Oh My Gulay! (Click Here)
February (Mid Month): Sakae Sushi (Click Here)
February (Filler): Ba Noi's (Click Here)
February (Month End): Makan Makan (Makansutra) (Click Here)

till the next grub hunt!

Project 12 x 2 - 1: Saigon Intermission

When helicopters were snatching people from the grounds of the American embassy compound during the panic of the final Vietcong push into Saigon, I was sitting in front of the television set shouting, 'Get the chefs! Get the chefs!'
- Calvin Trillin

A salute to Uncle Ho!

Pasakalye:

We've been frequenting Ba Noi's since last year at hindi kami nag-sasawa sa paulit-ulit naming kinakain dito dahil masarap!

don't english me, i'm panic

Last week, dahil may coupon kami na libreng isang dish at malapit na itong mag expire, sumugod ulit kami sa Ba Noi's for the Nth time. It did not disappoint as usual. Kelangan namin habulin yung kundisyones nung libreng ulam na dapat minimum P500 food purchase so madami dami ang in-order namin this time. Worthy as a filler for our Project 12x2-1!

ang libreng piniritong hito

Vietnamese food ang handa ng Ba Noi's. Maraming nagmamarunong around the web ang nagsasabing authentic Vietnamese ang inihahain ng Ba Noi's, so it must be true. In any case, wala akong pake. Basta masarap ang pagkain nila, solb ako.

They are located in the middle of Perea Street in Makati. Kung nasa Paseo de Roxas/Enterprise heading to Greenbelt, basahin lang yung mga street signs sa kaliwang side makalampas ng Dela Rosa. Isa dun ay Perea. Kung nasa Dela Rosa naman coming from PLDT/Greenbelt 4, basahin muli sa kaliwang side ang mga street signs. Isa dun ay Perea na may Mom and Tina's sa kanto. Kung hindi naman marunong mag-basa, mag-aral muna.

the flavors of Ho Chi Minh

Marami na kaming kaibigan na ni-refer kumain dito. So far, lahat ng nauto namin ay may good feedback about the experience. Fabulous!

Ang Nilantakan:

• Shrimp and Pomelo Salad
• Fried Spring Rolls
• Beef Noodle Soup
• Deep Fried Catfish with Salad Greens
• Sauteed Bokchoy

Iba pang na-chicha na namin dati dito:

• Fresh Spring Rolls
• Seafood Noodle Soup

ang tamang pagkain ng kropek

Ang shrimp and pomelo salad, bow. Hindi ako mahilig sa prutas pero pumatok sa akin ito. Isang plato ng ginayat na pomelo na may toppings na hipon at pork bits ata yun. Sinasabay siya sa kropek at lettuce at may sauce on the side. Yung sauce ay kakaiba, parang sukang matamis na may timplang sili bits. Ayon sa instructions sa lamesa, ang paraan ng pagkain sa kanya ay ipapatong ang lettuce, hipon, at pomelo sa ibabaw ng kropek. Tapos tuluan ng konting sauce bago kainin. Gawin ito gamit ang kamay para mas maganang kumain. Huwag maghugas ng kamay bago kumain para mas malasa.

Fried Spring Rolls naman yung lutong version ng Fresh Spring Rolls. Pareho lang ang laman nila. Strands ng parang sotanghon tapos gulay at hipon. Hindi ko na alam kung may kung anong magik ingredients pang iba. Manamis-namis na peanut sauce ang sawsawan nito, na patok saken ang lasa kahit merong mani. Mas trip namin ni Katlina yung fresh.

beef noodle soup na may panaka-nakang bean paste

Noodle soup or "pho" is one of the signature dishes of the country and a must try in any Vietnamese resto. Ang hirap magkumpara ng lasa ng soup ng Ba Noi's with any other local restos' of the same genre kung hindi ko sila kinakain side by side. Pero let me start by saying na naaapakalasa ng sabaw ng Ba Noi's. May panimpla silang brown na sauce (bean paste) at chilli sauce. Usually, mga tatlong lagay nung bean paste at isang lagay ng chilli sauce ang ginagawa ko. Sine-serve ito ng may kasamang ginayat na sili, mongo sprouts, dahon ng basil, at gayat ng dayap. Ikaw na bahala sa buhay mo kung paano paghahaluin ang mga ito. A piece of advice: kung hindi naman katabaan o katakawan kumain, sabihin sa waiter na "for sharing" yung soup para hatiin nila sa dalawa. Tipid ito at tiyak na sakto lang ang kain.

Piniritong hito na may halaman. So so lang ito para sa aken. Tipikal lang ang lasa. I mean, ano pa bang dapat i-expect na kakaiba sa piniritong isda?? Kung lasang piniritong baboy ito, dun tayo mamangha.

sabaw neto ang malupet

Yung sauteed bokchoy ay bokchoy (baby ng petchay) na nilunod sa matamis tamis na timpla ng toyo. Gusto ko yung sabaw! Ansarap ng timpla. Malutong yung bokchoy. Angkop na partner nung piniritong isda. Panalo ito sa mga nagkukunwaring nagdidyeta. Mamatay kayo sa inggit sa mga kumakain ng pinirito!

Mga kung ano pang satsat:

Maganda at relaks sana yung disenyo ng lugar. Ang kaso mo kapag may mga kustomer na maingay, tapos ang kapayapaan ng pagkain mo. May parang mali kasi sa acoustics nung lugar na kapag nagsalita ng medyo mas pabibo ng konti than the conversational tone, nag re-reverberate na sa paligid yung tunog. In any case, pag patay na oras naman walang masyadong kumakain dito so ingay-free. Kapag dinner at lunch (lalo na kung pay-day), wag nang asahan pang may kapayapaan. Makinig ka na lang ng tsismis or konyohan sa katabing maingay na lamesa.

noisy!

Tanga-friendly yung menu dahil madaming ritrato. May instructional din sa lamesa on how some of the more popular orders should be eaten. Hindi na kelangan mangopya sa ginagawa ng ibang try-hard sa kabilang lamesa.

Very accomodating ang mga serbidor at palaging nakangiti. Good vibes.

Kaching:

Mahal siya at P270 to P310 price tag per dish. Pero para sa amin ni Katlina sulit naman ang binayad. Sharing for two ang nakararami sa mga ulam nila kaya most of the time may "Miss, pakibalot po" pa kami pauwi.

Ang hatol:

Enjoy kami ni Coach Potato kumain dito. Kaya bumabalik balik kami from time to time pag may perang pwedeng sunugin. Huwag palampasing hindi mag pho kung andito na lang din naman. Must try.

kumander couch potato: kelan kaya kami babalik ulet??

Isa siya sa mga lugar na nakatago pero dadayuhin para sa masarap na pagkain.


11 out of 14!

*****

Project 12x2-1

...is a year in the palates of me and my Couch Potato.

January (Month End): Nihonbashi Tei (Click Here)
February (Filler): Good Taste, 50's Diner, Oh My Gulay! (Click Here)
February (Mid Month): Sakae Sushi (Click Here)
February (Filler): Ba Noi's (Click Here)

Project 12 x 2 - 1, Scene 2: Sakae Sushi

I want my food dead - not sick, not wounded - dead.
- Woody Allen

Two Japanese resto in a row for our Project 12x2-1! And I still refuse to eat raw.

Boy Pendong and Coach Potato at Sakae Sushi

Pasakalye:

Nabighani kami ni Kumander Couch Potato sa conveyor ng Sakae Sushi ilang buwan na ang nakalipas pero never kaming nagka-chance na kumain dito simula nun. Last weekend, hindi na namin pinalampas ang pagkakataon nang muli kaming mapadaan. Banzaaaaai!!!

Sa isa sa dinami-daming sulok ng Mall of Asia makikita ang Sakae Sushi. Palatandaan ko yung aisle (sa tapat ng Topman) along Kultura. Palabas yun sa area na bilihan ng mga celphone at computers. Sa labas pa lang ng transparent glass wall nila, makikita na yung sikat na sushi conveyor belt na madaming colorful plates of different sushi variants.

the conveyor of raw grub

BLUE plate yung medyo mura.
YELLOW plate yung mahal.
GREEN plate yung mas mahal.
RED plate yung overpriced.

Yan yung color coding ng mga plates ng sushi na nasa conveyor. Kapag nag sushi buffet, pwede kumuha doon ng up-to-sawa or hanggang sa lumalabas na sa ilong mo yung kanin dahil wala nang mapaglagyan sa loob ng tiyan. Pero kung hindi naka buffet, pwede pa din kumuha ng pagkain sa conveyor. Babayaran nga lang ito depende sa color coding per plate.

see the sushi plates? it's all her

Ang chinicha:

• Gyu Niku Ramen
• Sushi Buffet
• Chawanmushi
• Hot Tea

Yung Gyu Niku Ramen ay isang dambuhalang bowl ng sopas na may lomi noodles at ang sahog ay beef strips. Pinilit ko itong ubusin pero hindi talaga kaya. Kaya pinapak ko na lang yung beef. Gasarap ng sabaw! Apir!

i love the ramen

Sushi Buffet. Asa pang kumain ako neto. Nek nek! Si Katlina ang yumari ng mga sushi. Mga naka pitong plato yata siya galing sa parada sa conveyor. Yung "tuna mayo inari" ang pinaka patok sa kanya. Kumain din siya ng iba't ibang uri ng "maki" na hindi ko na tinangkang alalahanin ang mga tawag. Tinikman niya din later on yung mga nasa red plates: deep fried salmon tsaka fish tempura. Ito yung perfect way para mabawi yung presyo ng buffet... target the RED plates!

she loves the sushi

Pumuslit pala ako ng tikim sa tuna mayo inari at deep fried salmon habang walang nakatingin na staff. Na-trippan ko naman pareho. Luto kasi.

Ang chawanmushi ay steamed egg na may mushroom and shrimp in a small ceramic cup. Sabay pa naming inawit ang salitang CHAWAAAAANMUSHIIIIII nung nakita naming meron nito sa menu. It's one of our favorite orders in Teriyaki Boy and it wasn't surprising that the Sakae Sushi version of this appetizer is waaay more delicioso. Mas mura pa!

let's say it together... 1... 2... 3... CHAWAAAAANMUSHIIIIII!!!

Yung sushi buffet pala may kasamang HOT or COLD bottomless tea and miso soup (na kasing lasa lang ng usual). Yung tea ay lasang punong kahoy (and we find it good, really).

Mga chechebureche:

Relax yung ambiance nila. At talagang nakaka-aliw panoorin yung conveyor belt ng makukulay na sushi. Para sa mga hindi mahilig sa hilaw (na katulad ko), looks promising yung menu nila for the more contemporary food. Their choices are quite extensive and the menu has lotsa pictures... tanga-friendly!

Cute yung meal set para sa mga kiddies. May isa na nakalagay sa isang bowl na hugis airlines. Pang engganyo kumain sa mga batang ang kilalang ulam lang ay hotdog at ice cream (oo, ulam yan para sa kanila... maniwala ka).

Attentive yung mga waitress. Madaling tawagin.

Kaching:

Mahal sobra. Nasa P270 to P300 yung price range nila sa mga ulam. P400 naman ang sushi buffet na hindi ko alam kung sulit dahil hindi naman ako kumakain ng hilaw.

the sushi bar

Ang hatol:

Masarap yung kain ko (dahil hindi ako kumain ng hilaw) at mukang enjoy naman si Coach Potato sa kanyang sushi massacre. Gumagapang ako sa kabusugan pagkatapos at kelangan pa namin mag pacing sa pagkain kaya kain-kwentuhan-kain kami para lang ubusin lahat. Nakatulong sa pagpapababa ng kinain yung tsaa.

Mahal lang talaga para saken.

9 out of 14!

yes, i used them after :D

*****

Project 12x2-1

...is a year in the palates of me and my Couch Potato.

January (Month End): Nihonbashi Tei (Click Here)
February (Filler): Good Taste, 50's Diner, Oh My Gulay! (Click Here)
February (Mid Month): Sakae Sushi (Click Here)

Project 12 x 2 - 1: The Baguio Gauntlet

Part of the secret of success in life is to eat what you like and let the food fight it out inside.
- Mark Twain

Unang Tagpo: Good Taste Café and Restaurant

Baguio.
Pagkain.

Ang una kong naiisip, Good Taste!

Pasakalye:

Una kong nakilala ang tatlong palapag na kainan na ito sa panulukan ng Magsaysay Avenue (isang tagong sulok malapit sa palengke) noong kasagsagan ng akyat namin sa Mt. Pulag. Bale wala ang nalusaw naming taba sa pag-akyat dahil bawing bawi sa pagkain dito.

Galit sila sa pagkain.

Almost all dishes are for 2-3 generous servings (isa lang siguro for 250 pounders) and at very affordable prices. Kaya sinusugod talaga siya sa Baguio, mapa-locals or informed turistas! Can’t go wrong. If you see a grub place that is brim-full of patrons, pihado masarap ang pagkain dun. Ganyan sa Good Taste, parang hindi nauubusan ng tao kahit gabi na (24 hours sila).

Inggit si Peter

Ang Nilantakan:

• White Chicken (parang Hainanese na may garlic + ginger timpla)
• Lechon Kawali (not the dry one that you’re oh so familiar of)
• Ginisang Atay (mapapakain ang mga hindi kumakain ng atay!)
• Pansit Kanton (jumbo serve... pang dalawang contruction worker!)
• Beef with Broccoli (parang Chopsuey din ang luto kaso puro broccoli at baka)
• Fried Rice (na itago naten sa pangalang Flai Lai, para Chinese pakinggan)

Atay-yayay-yayay!

Other stuffs I tried before (at least those I remember):

• Buttered Chicken (one of my personal favorite)
• Chopsuey (so so lasa, pero madaming gulay... galit sa gulay!)
• Garlic Chicken (Fried Chicken na mas sosi ang tawag)

Lahat yan big servings! Ang una talagang mapapansin ng mga mangangain dito ay yung DAMI ng pagkain. Hindi pa yata ako kumain dito ng walang “Miss, paki-balot ng tira.” Kaya mas patok kumain ng maraming kasama para mas makarami ng masubukang ulam.

Iba pang chechebureche:

Ang unang di magugustuhan dito ng mga sosi ay yung lugar. Tingin ko mukang madumi yung paligid para sa kanila... sa amin pala. Sosi ako, syempre. Madami ding tao. Ambiance na nila yung limpak limpak na tao. Sa labas at loob ng resto panay sangkatauhan. Hindi uso ang family planning.

from the outside

Maganda ang serbisyo at nakakagulat ang kanilang bilis rumesponde. At least mabilis in ratio to the amount of food they serve and how much people they feed.

Hindi mahirap intindihin ang menu dahil c’mon, Pinoy food? Kung di mo alam yung nasa menu, either exotic local dish eto (e.g. pinikpikan) or hindi ka pinakain ng masustansya ng INA MO! Pero huwag mag-alala. Sanay ang mga waitress sa tanga. Masaya nilang ipapakilala ang bawat ulam (in straight Tagalog... pwede ding sa Ilocano, by request).

Kaching:

Ang MURA sobra.

P80 to P120 average presyo per ulam at uulitin ko... galit sila sa ulam. So kahit mag-isang ulam, gumagapang pa din sa kabusogan paglabas.

putik manok na may sandamakmak na sibuyas

Ang hatol:

Kung may appetite ka ng parang sa construction worker, patok ito.
Kung gusto mo ng bang-for-the-bucks, patok ito.
Kung mahilig ka sa masarap na pagkain, patok ito.
Kung gusto mo ng adventure sa Baguio (e.g. maligaw sa Siyudad), hanapin mo ito ng walang tanungan kahit kanino!

Kung nadudumihan kang kumain sa karinderya, dun ka sa McDo.

13 out of 14!

Ikalawang Tagpo: 50’s Diner

Pasakalye:

What’s nostalgic for my lolo is spunky for me. This American diner in General Luna Street packs the features a typical Baguio grub place has to offer: homey, mura ang pagkain, at syempre malamig kahit walang aircon! Ang espesyal dito ay patok ang ambiance. It’s a throwback of its namesake. May jukebox, neon lights, black and white posters ng mga matagal nang yumaong artista, may convertible sa garahe na gusto kong carnappin, waitresses na part-time sailor, at parang hindi pa nagaganap ang World War 2 kapag nasa loob ka!

50's Diner interiors

It could be a bad repro for interior design Nazis pero para saken panalo yung pagka classic US diner feel niya.

Ang nilamon:

• She (mixes ng kung ano-ano na supposedly pambabae pero panlalake sa dami)
• 50’s Club Sandwich (cake ang tawag ni Tim sa laki neto... at malaki na si Tim sa lagay na yun)
• 50’s Burger (galaking borger na may giant fries)
• Grandma’s Fried Chicken (higanteng manok na pinrito ng isang lola... yata)
• Shakes (yes... yung iniinom)

giant burger with giant fries, "She" on the background (photo by Fritz)

Yung “She”... sampler platter siya na may hotdog, slab of beef, porkchop, fries, fish fillet, at steamed gulay. Yung 50’s Club ay three-decker na clubhouse. Sobrang kapal na Tasty ang gamit na tinapay, para nang cake. Yung 50’s Burger ay malaking burger. Nothing particularly different sa lasa. Just your typical burger, only BIG. Yung fried chicken ay tipikal na fried chicken.

There’s nothing really signature sa lasa ng mga pagkain nila. Masarap naman pero tipikal. Kaso hindi ko natikman yung mga rice meals eh so I can’t be general about it. Yung shrimp rice nga nila mukang masarap eh.

sandwich na parang cake (photo by Fritz)

Iba pang chechebureche:

Sakto lang yung pag-serbisyo nila. Sabi ni Peter (na taga Baguio) dati daw naka roller skates yung mga waitress. Buti hindi ko na inabot. Ayoko maligo sa honeymustard sauce kung may maaksidenteng madulas. Have to specially mention their tartar sauce, though. Masarap.

Yun lang.

ang makalumang menu

Kaching:

Murang version ito ng Friday’s. For a similarly-looking menu, 50’s Diner only averages at P100 to P130. Sobrang mura na neto para sa relax at astig na ambiance nila. Parang next time gusto ko magtagal at tumambay dito at sumubok ng iba pang chicha.

boso! ahahay!

Ang hatol:

Unti-unti na siyang nagiging tourist spot more than just a bistro. Kaya dapat isa ito sa mga mandatory puntahan sa Baguio ng mga kapwa kong lakwatsero.

Babala: Magpa-gutom ng matindi bago bumisita.

12 out of 14!


Ikatlong Tagpo: Oh My Gulay! / Victor Oteyza Community Art Space (VOCAS)

OMG!

Pasakalye:

Chill na tambayan. Masarap na kainan. Sandamakmak na obra ng sining. Nakita ko ang paraisong ito sa isang tagong lugar sa Session Road. Actually, yung tropa ko ang nakakita matapos niyang ipagtanong kung kani-kanino "yung parang Disneyland sa taas ng building".

As a starter, Oh My Gulay! is a vegetarian resto at the penthouse of La Azotea Building. Limang floors (at walang elevator) ang lalakarin bago makarating dito. The place is a huge art gallery slash theme park slash eatery slash cafe... with different paintings, sculpts, and other visually artistic thingamajigs splashed all around (I read somewhere they even held mini concerts and theater prods here).

hiningal ako sa pag-akyat

VOCAS co-exists with OMG! (ran by the same guy) as a place for local artists to exhibit their works, so the entire place is a surreal Wonderland experience (in a not-so-doobie way). Reminds me of UP-Fine Arts na may piyesa ng sining kung san san.

Food. Art. Chill. Whatta combo!

Ang nilantakan:

• Dayap Iced Tea (tsaa na may kalamansi), P60
• Kape (brewed coffee... mountain beans), P50
• Super Sosy (dahil sosi ako!), P70

 "Super Sosy" and Me

Sayang at hindi ako masyadong nakapag explore ng chicha nila. Mag tatanghalian na kasi nun nakita namin ito (at 50’s Diner kami manananghalian). Walang espesyal sa kape. Gusto ko lang yung itsura nung lalagyan ng pulang asukal. Napaka ethnic. Yung “Dayap Tea” mukang kalamansi juice na may tsaa.

Yung “Super Sosy” ay peach crepe. Masarap siya impeyrnes, pero baka dahil may bias ako sa mga crepes. Patok yung peach para saken (hindi ako kumakain ng peach pero nasarapan ako) kaso makapal yung breading.

Sigurado babalikan ko ito para maka-lantak pa ng mas madaming chicha.

Iba pang chechebureche:

Medyo mahirap hanapin yung lugar lalo na kung mahiyain ka mag tanong sa ibang tao. Ang ginawa kong palatandaan ay sa sahig ng katapat na pedestrian walk (Session Road) ay may bilog na mosaic ng makikintab na bato. Tumayo ka sa gitna nung bilog tapos kapag humarap ka sa kanan (pag galing ng Burnham) or humarap ka sa kaliwa (pag galing ng SM), tutuklawin ka na ng pintong papasok ng building.

vegetarian seminar + plim

Marapat na libutin ng maige yung palapag para ma-appreciate yung artistry ng lugar. Madami kasing pasikot sikot at kada sulok na kabagsakan mo shows a whole new perspective of the place. Sobrang random ng mga designs at puno ng visual treat! Ang theme ng interior design ay mostly ethnic (doh!).

Sa balkonahe nila may bird’s-eye-view ng isang section ng city (not really an enticing sight pero mamwede mwede na... tingin ko mas maganda ito makita kapag gabi). May entablado sila na nung pumunta kami ay may gumagamit na banyagang nagse-seminar about going vegetarian (siyempre hindi kami nakinig... ang tunay na lalake, ang kinakain ay laman!).

SM on a hill

Kaching:

Medyo above average ang presyo ng pagkain kung iisipin na ito lang ang binibili sa OMG! by itself. Pero kung iisipin na ang binabayaran ay yung pagkain AT yung pag-enjoy sa ganda ng paligid, sobrang sulit na. Eto yung tinatawag kong “Free Coffee” principle - kung gusto ko ng lugar na chillax o mapagkokonyohan, nagbabayad ako ng entrance na P160 sa Starbucks or P130 sa Bo’s Coffee, may libre pang kape!

Price range is at P70 to P110. Mura yung mga gulay dishes kumpara sa salads dito sa Manila. Pero kung iisipin kung gaano kamura ang gulay sa Baguio, medyo mahal na ang benta ng gulay dishes nila. Kaso gaya ng sinabi ko, yung ka-astigan ng lugar ang hindi natatawaran ng kabayaran.

Ang hatol:

Ultimate tambayan-material. Sobrang relaks at nakaka-aliw. Bonus na lang na may masustansyang pagkaing nakahain. Kelangan ko bumalik dito para subukan ang iba pa nilang handa.

ang makulet na menu

Magdala ng camera para sa Facebook moments (huwag kuhaan ang sarili, baka mapagkakamalang jejemon... madaming waitress na pwedeng pakiusapang kumuha ng ritrato mo).

Nakakapagod akyatin (sa mga overweight) at nakakalito hanapin (sa tatanga tangang bagong salta).

12 out of 14!

*****

Project 12x2-1

...is a year in the palates of me and my Couch Potato.

January (Month End): Nihonbashi Tei (Click Here)
February (Filler): Good Taste, 50's Diner, Oh My Gulay! (Click Here)

Project 12 x 2 - 1

Gagawin na naming fortnightly ang maghanap ng bagong foodtrip. Parang gatagal kasi ng monthly. Pagaya netong Nihonbashi Tei. Mga first week ng January pa namin plano gawing February target yan. Pero dahil araw-araw naming nadadaanan, nakaka-atat!

So starting today I ammend the constitution... twice a month na ang grub hunt! Woohoow!

Kaya habang lahat ng artistic sa Earth ay abala sa kanya kanyang "Project 365" (366 kapag leap year), Kumander Couch Potato and Me (The Wander Boy) will have our own "Project 12 x 2 - 1" !!! *palakpakan*

Katapusan ng Enero (bagong sweldo ang mga obrero).

Ang target... Nihonbashi Tei. Isang Japanese resto sa kanto ng Amorsolo at Pasay Road sa Makati.

chuva-chuchu! chuva-chuchu!

Pasakalye:

Kumain na si Katlina dito dati. Sa teppanyaki room pa (wow sosi), libre ng panginoon namin sa trabaho. Ako yung bagong salta. I was like reading around the web like y'now, to like check what to eat there, like before actually going there no, like y'now right??

Ang Nilantakan:

ngiting gutom

• Uni Sashimi
• Ankake Ramen
• Yaki Gyoza
• Cox

"Uni" is sea urchin. I hate sashimi, maki, ebi at lahat ng kung ano anong kukuyaki, buroboki, at kumadatsi ng kahit anong Japanese resto sa buong mundo. Raw is just not me. Pero tinikman ko tong isang ito (nagkasubuan na eh) and the fact na hindi lumabas yung kinain ko sa ilong ko at hindi ako naduwal, naluha, o nagkombulsyon, says a lot man. Peksman. Tingin ko, sa mga hardcore ng Japanese grub, patok sa kanila ito. Sariwa siya, walang sabit at sobrang lambot. It glides through your palate ika nga. Still, di namin naubos ito. Itsurang tae kasi haha.

ngusong gutom

Ankake Ramen ay isang dambuhalang mangkok ng noodle soup topped with veggies, kabute, itlog, at iba pang anik anik. Basically, aside from having this distinctive thick soup (tingin ko ito yung Ankake trademark), it's none too different to any other ramen soup on other prominent Japanese restos. Sabi ni Katlina, muka daw Chinese dish and I think so too. Yan ang bunga ng kamangmangan. She says mediocre. I say patok!

Yaki gyoza. Eto ang panalo kung ang pag-uusapan ay price to lasa ratio. I regret not ordering a rice dish when this is perfect with rice for sure. Muka siyang tipikal na gyoza dimsum pero nagkatalo-talo sa laman. Sakto lang ang luto at malasa yung nasa loob neto. Yum yum... nasa dighay ko pa!

Cox. Psh... wala lang yan. Yan ang tawag namin sa Coke kung ayaw namin itong i-advertise masyado. Ang cox. Bow.

Nag house tea din kami. Libre eh.

Iba pang chechebureche:

Hindi highclass Japanese settings ang ambiance (which is thumbs up for me, not a fan of uber fine dining really) but it has a lot of far-eastern touches. Japanese yung chief serbidor nila at NHK ang palabas sa TV. Astig. May area din sila for traditional Japanese dining (yung magpapaka-kuba ka sa lamesa at magpapaka-ngalay sa pag tiklop ng binti sa sahig). Sigaw sila ng sigaw ng "konishiwaaaaa" pero mas tunog Koreano kesa Nihonggo. Wala akong pakelam, either way hindi ko din naman maiintindihan. Kahit mag Martian pa sila or Wookie talk, ang mahalaga masiyahin sila at okay kausap. Attentive at magaling ang serbisyo.

Ang hirap intindihin ng menu nila. Mas madami yung words na maganda gawing tattoo kesa sa English. Pero pwede naman mag tanong sa mga waitress. Pasensyosa sila sa mga tatanga-tanga. Siguro sanay na.

Anong magandang ipa-tattoo??

Kaching!:
Mura dito kung itatrato siyang fine dining. An average dish would cost just around P180 to P220. Walang fine dining na may ganyang kababang price range. Pero sa totoong buhay, sa buhay ng sanay kumain sa jollijeep, mahal na yan. Ang point ko lang ay kapag may sobrang perang pwedeng sunugin, sulit na dito.

the survivors

Ang hatol:

Mahirap pang magsalita. Tatlo pa lang ang nakakain namin sa dinami dami ng posibleng pwedeng makain. Gusto namin bumalik at malamang dun naman sa kanilang teppanyaki room para maiba (acrobatic daw ang mga chef dun... pang Kaos). For now, the food is all just so so for us but the experience is well worth it.

10 out of 14.