Project 12 x 2 - 1

Gagawin na naming fortnightly ang maghanap ng bagong foodtrip. Parang gatagal kasi ng monthly. Pagaya netong Nihonbashi Tei. Mga first week ng January pa namin plano gawing February target yan. Pero dahil araw-araw naming nadadaanan, nakaka-atat!

So starting today I ammend the constitution... twice a month na ang grub hunt! Woohoow!

Kaya habang lahat ng artistic sa Earth ay abala sa kanya kanyang "Project 365" (366 kapag leap year), Kumander Couch Potato and Me (The Wander Boy) will have our own "Project 12 x 2 - 1" !!! *palakpakan*

Katapusan ng Enero (bagong sweldo ang mga obrero).

Ang target... Nihonbashi Tei. Isang Japanese resto sa kanto ng Amorsolo at Pasay Road sa Makati.

chuva-chuchu! chuva-chuchu!

Pasakalye:

Kumain na si Katlina dito dati. Sa teppanyaki room pa (wow sosi), libre ng panginoon namin sa trabaho. Ako yung bagong salta. I was like reading around the web like y'now, to like check what to eat there, like before actually going there no, like y'now right??

Ang Nilantakan:

ngiting gutom

• Uni Sashimi
• Ankake Ramen
• Yaki Gyoza
• Cox

"Uni" is sea urchin. I hate sashimi, maki, ebi at lahat ng kung ano anong kukuyaki, buroboki, at kumadatsi ng kahit anong Japanese resto sa buong mundo. Raw is just not me. Pero tinikman ko tong isang ito (nagkasubuan na eh) and the fact na hindi lumabas yung kinain ko sa ilong ko at hindi ako naduwal, naluha, o nagkombulsyon, says a lot man. Peksman. Tingin ko, sa mga hardcore ng Japanese grub, patok sa kanila ito. Sariwa siya, walang sabit at sobrang lambot. It glides through your palate ika nga. Still, di namin naubos ito. Itsurang tae kasi haha.

ngusong gutom

Ankake Ramen ay isang dambuhalang mangkok ng noodle soup topped with veggies, kabute, itlog, at iba pang anik anik. Basically, aside from having this distinctive thick soup (tingin ko ito yung Ankake trademark), it's none too different to any other ramen soup on other prominent Japanese restos. Sabi ni Katlina, muka daw Chinese dish and I think so too. Yan ang bunga ng kamangmangan. She says mediocre. I say patok!

Yaki gyoza. Eto ang panalo kung ang pag-uusapan ay price to lasa ratio. I regret not ordering a rice dish when this is perfect with rice for sure. Muka siyang tipikal na gyoza dimsum pero nagkatalo-talo sa laman. Sakto lang ang luto at malasa yung nasa loob neto. Yum yum... nasa dighay ko pa!

Cox. Psh... wala lang yan. Yan ang tawag namin sa Coke kung ayaw namin itong i-advertise masyado. Ang cox. Bow.

Nag house tea din kami. Libre eh.

Iba pang chechebureche:

Hindi highclass Japanese settings ang ambiance (which is thumbs up for me, not a fan of uber fine dining really) but it has a lot of far-eastern touches. Japanese yung chief serbidor nila at NHK ang palabas sa TV. Astig. May area din sila for traditional Japanese dining (yung magpapaka-kuba ka sa lamesa at magpapaka-ngalay sa pag tiklop ng binti sa sahig). Sigaw sila ng sigaw ng "konishiwaaaaa" pero mas tunog Koreano kesa Nihonggo. Wala akong pakelam, either way hindi ko din naman maiintindihan. Kahit mag Martian pa sila or Wookie talk, ang mahalaga masiyahin sila at okay kausap. Attentive at magaling ang serbisyo.

Ang hirap intindihin ng menu nila. Mas madami yung words na maganda gawing tattoo kesa sa English. Pero pwede naman mag tanong sa mga waitress. Pasensyosa sila sa mga tatanga-tanga. Siguro sanay na.

Anong magandang ipa-tattoo??

Kaching!:
Mura dito kung itatrato siyang fine dining. An average dish would cost just around P180 to P220. Walang fine dining na may ganyang kababang price range. Pero sa totoong buhay, sa buhay ng sanay kumain sa jollijeep, mahal na yan. Ang point ko lang ay kapag may sobrang perang pwedeng sunugin, sulit na dito.

the survivors

Ang hatol:

Mahirap pang magsalita. Tatlo pa lang ang nakakain namin sa dinami dami ng posibleng pwedeng makain. Gusto namin bumalik at malamang dun naman sa kanilang teppanyaki room para maiba (acrobatic daw ang mga chef dun... pang Kaos). For now, the food is all just so so for us but the experience is well worth it.

10 out of 14.

Project 12 x 2 - 1

Gagawin na naming fortnightly ang maghanap ng bagong foodtrip. Parang gatagal kasi ng monthly. Pagaya netong Nihonbashi Tei. Mga first week ng January pa namin plano gawing February target yan. Pero dahil araw-araw naming nadadaanan, nakaka-atat!

So starting today I ammend the constitution... twice a month na ang grub hunt! Woohoow!

Kaya habang lahat ng artistic sa Earth ay abala sa kanya kanyang "Project 365" (366 kapag leap year), Kumander Couch Potato and Me (The Wander Boy) will have our own "Project 12 x 2 - 1" !!! *palakpakan*

Katapusan ng Enero (bagong sweldo ang mga obrero).

Ang target... Nihonbashi Tei. Isang Japanese resto sa kanto ng Amorsolo at Pasay Road sa Makati.

chuva-chuchu! chuva-chuchu!

Pasakalye:

Kumain na si Katlina dito dati. Sa teppanyaki room pa (wow sosi), libre ng panginoon namin sa trabaho. Ako yung bagong salta. I was like reading around the web like y'now, to like check what to eat there, like before actually going there no, like y'now right??

Ang Nilantakan:

ngiting gutom

• Uni Sashimi
• Ankake Ramen
• Yaki Gyoza
• Cox

"Uni" is sea urchin. I hate sashimi, maki, ebi at lahat ng kung ano anong kukuyaki, buroboki, at kumadatsi ng kahit anong Japanese resto sa buong mundo. Raw is just not me. Pero tinikman ko tong isang ito (nagkasubuan na eh) and the fact na hindi lumabas yung kinain ko sa ilong ko at hindi ako naduwal, naluha, o nagkombulsyon, says a lot man. Peksman. Tingin ko, sa mga hardcore ng Japanese grub, patok sa kanila ito. Sariwa siya, walang sabit at sobrang lambot. It glides through your palate ika nga. Still, di namin naubos ito. Itsurang tae kasi haha.

ngusong gutom

Ankake Ramen ay isang dambuhalang mangkok ng noodle soup topped with veggies, kabute, itlog, at iba pang anik anik. Basically, aside from having this distinctive thick soup (tingin ko ito yung Ankake trademark), it's none too different to any other ramen soup on other prominent Japanese restos. Sabi ni Katlina, muka daw Chinese dish and I think so too. Yan ang bunga ng kamangmangan. She says mediocre. I say patok!

Yaki gyoza. Eto ang panalo kung ang pag-uusapan ay price to lasa ratio. I regret not ordering a rice dish when this is perfect with rice for sure. Muka siyang tipikal na gyoza dimsum pero nagkatalo-talo sa laman. Sakto lang ang luto at malasa yung nasa loob neto. Yum yum... nasa dighay ko pa!

Cox. Psh... wala lang yan. Yan ang tawag namin sa Coke kung ayaw namin itong i-advertise masyado. Ang cox. Bow.

Nag house tea din kami. Libre eh.

Iba pang chechebureche:

Hindi highclass Japanese settings ang ambiance (which is thumbs up for me, not a fan of uber fine dining really) but it has a lot of far-eastern touches. Japanese yung chief serbidor nila at NHK ang palabas sa TV. Astig. May area din sila for traditional Japanese dining (yung magpapaka-kuba ka sa lamesa at magpapaka-ngalay sa pag tiklop ng binti sa sahig). Sigaw sila ng sigaw ng "konishiwaaaaa" pero mas tunog Koreano kesa Nihonggo. Wala akong pakelam, either way hindi ko din naman maiintindihan. Kahit mag Martian pa sila or Wookie talk, ang mahalaga masiyahin sila at okay kausap. Attentive at magaling ang serbisyo.

Ang hirap intindihin ng menu nila. Mas madami yung words na maganda gawing tattoo kesa sa English. Pero pwede naman mag tanong sa mga waitress. Pasensyosa sila sa mga tatanga-tanga. Siguro sanay na.

Anong magandang ipa-tattoo??

Kaching!:
Mura dito kung itatrato siyang fine dining. An average dish would cost just around P180 to P220. Walang fine dining na may ganyang kababang price range. Pero sa totoong buhay, sa buhay ng sanay kumain sa jollijeep, mahal na yan. Ang point ko lang ay kapag may sobrang perang pwedeng sunugin, sulit na dito.

the survivors

Ang hatol:

Mahirap pang magsalita. Tatlo pa lang ang nakakain namin sa dinami dami ng posibleng pwedeng makain. Gusto namin bumalik at malamang dun naman sa kanilang teppanyaki room para maiba (acrobatic daw ang mga chef dun... pang Kaos). For now, the food is all just so so for us but the experience is well worth it.

10 out of 14.