It was traffic yesterday morning and everyone was walking ahead of the commuter transpos so I thought the better of it and walked along the pedestrians. Unlike my typical weekday mornings where, from the office, I rush home to satisfy my sleeplessness, I was wide-awake that time. Uncanilly.
Along the stroll, nakita ko tong jollijeep sa mismong tabi ng isa sa mga South Expressway Exits (hindi ko sasabihin kung saang Exit kasi baka malaman nyo na sa Villamor Air Base ako nakatira)...
jollijeep (noun)- mobile carinderia na sadyang palipat lipat ng location para hindi maabutan ng mga tumutugis na MMDA at PNP at Traffic Supreme Lord Grandmasters na kolektor ng budget allocation para sa "regalo kay chief". (Source: Diksyunaryo ni Lolo)
...and matagal-tagal na din ako hindi nakakakain sa mga ganun. Na-miss baga. In long, tumawid ako ng kalsada at nakipag patintero kay Kamatayan at sa mga alipores nyang bus drivers para makakain ng Igado, Beef Pares, at Sinangag na may chance kang 19.9% magka cholera. iL take the risk. Gakapal naman ng dingding ng bituka ko e. Masarap naman kasi talaga tapos trenta'y pesos lang tapos gumagapang pa ko pauwi sa kabusugan. E sa Friday's dalwandaan na nagagastos ko hindi pa din lumalampas pababa ng diaphragm yung kinain ko. Kelangan pang mamapak ng ketchup para lang mabusog ng walang dagdag gastos.
"Kasi doon comfortable ang kain. Binabayaran ang milieu. May social relevance. Service-oriented"
Pakialam ko. Inyo na 'milieu' nyo, kung ano man yun!
Sabi nga ng mga sweetlemoning peeps, "oks lang magkadumi sa katawan paminsan minsan para lumakas ang immune system". Medyo nakakatakot nga lang kasi mga kasabay ko kumain e yung mga bagong gising na construction workers na may mga hang-over pa. Kung makatitig e parang bawal kumain ang naka-polo at pants dun sa jollijeep. Sabagay, I was such a sight in that place that time. San ka kasi nakakita ng nakapang-opisina na kumakain sa tabing riles. E nagutom ako e ano magagawa nila. Alangan umuwi pa ko, mag bihis iskwater tas bumalik para kumain. Di na. Talo talo na.
Buti na lang mabait si Koya Tindero.
Koya, isang halo-halo nga! Wag mo lagyan ng ube macapuno.
It was traffic yesterday morning and everyone was walking ahead of the commuter transpos so I thought the better of it and walked along the pedestrians. Unlike my typical weekday mornings where, from the office, I rush home to satisfy my sleeplessness, I was wide-awake that time. Uncanilly.
Along the stroll, nakita ko tong jollijeep sa mismong tabi ng isa sa mga South Expressway Exits (hindi ko sasabihin kung saang Exit kasi baka malaman nyo na sa Villamor Air Base ako nakatira)...
jollijeep (noun)- mobile carinderia na sadyang palipat lipat ng location para hindi maabutan ng mga tumutugis na MMDA at PNP at Traffic Supreme Lord Grandmasters na kolektor ng budget allocation para sa "regalo kay chief". (Source: Diksyunaryo ni Lolo)
...and matagal-tagal na din ako hindi nakakakain sa mga ganun. Na-miss baga. In long, tumawid ako ng kalsada at nakipag patintero kay Kamatayan at sa mga alipores nyang bus drivers para makakain ng Igado, Beef Pares, at Sinangag na may chance kang 19.9% magka cholera. iL take the risk. Gakapal naman ng dingding ng bituka ko e. Masarap naman kasi talaga tapos trenta'y pesos lang tapos gumagapang pa ko pauwi sa kabusugan. E sa Friday's dalwandaan na nagagastos ko hindi pa din lumalampas pababa ng diaphragm yung kinain ko. Kelangan pang mamapak ng ketchup para lang mabusog ng walang dagdag gastos.
"Kasi doon comfortable ang kain. Binabayaran ang milieu. May social relevance. Service-oriented"
Pakialam ko. Inyo na 'milieu' nyo, kung ano man yun!
Sabi nga ng mga sweetlemoning peeps, "oks lang magkadumi sa katawan paminsan minsan para lumakas ang immune system". Medyo nakakatakot nga lang kasi mga kasabay ko kumain e yung mga bagong gising na construction workers na may mga hang-over pa. Kung makatitig e parang bawal kumain ang naka-polo at pants dun sa jollijeep. Sabagay, I was such a sight in that place that time. San ka kasi nakakita ng nakapang-opisina na kumakain sa tabing riles. E nagutom ako e ano magagawa nila. Alangan umuwi pa ko, mag bihis iskwater tas bumalik para kumain. Di na. Talo talo na.
Buti na lang mabait si Koya Tindero.
Koya, isang halo-halo nga! Wag mo lagyan ng ube macapuno.
0 Comments:
Post a Comment
<< Home